ShRajabzadeh

دورترین خاطراتم با کلمه پیوند خورده است. همیشه با کلمه و به کلمه اندیشیده‌ام، به کلمه پرداخته‌ام و با کلمه زیسته‌ام. این زندگی گاه در هیئت شعر نمود داشته، گاه در قامت داستان ظهور یافته و گاه جامۀ پژوهش پوشیده است. زمانی نیز مرا با خود به سرزمین‌های دور برده و تلاش برای انتقال کلمه از مبدأ زبانی دیگر به مقصد زبان مادری‌ام ارمغان این سفر بوده است. در این گستره هنگامی نیز فرا رسیده است که در خانۀ همسایگانم چشم گشوده‌ام و در مجال کاوش شگفت منتقدانه، ماجرای کلمه را در حدیث دیگران بازگفته‌ام. فرصتی هم که صرف پرداختن به نوشته‌های دیگران و تلاش برای تبلور و درخشش کلمه در آن آثار کرده‌ام، اندک نبوده است.

این گونه از زیستن هم سرشار از شهدی است که خاطره‌اش هرگز از کام آدمی محو نمی‌شود و هم آغشته با دردی که از آن گزیری نیست. نمی‌دانم که برای این آمیزۀ شگرف برگزیده شده‌ام یا خود آن را برگزیده‌ام؛ اما بی‌شک به گروهی تعلق دارم که برایشان هیچ نامی زیبنده‌تر از «اصحاب کلمه» نیست؛ گروهی که یقین دارند: «در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود».